In de vorige column had ik gesproken over een slechte setting waar je act niet zo goed uit de verf komt. Ik heb hier nog eens over nagedacht en wat is het nu wat een optreden wel succesvol maakt? Natuurlijk moeten je routines en parlando goed voor elkaar zijn, maar iedere veel werkende goochelaar weet dat er ook dan verschil kan zitten in optredens.
De ene keer heb je vleugels en de ander keer niet. Dit wil niet zeggen dat het optreden niet goed is gegaan, maar je voelt zelf als goochelaar wel een klein verschil. Ik heb dan het gevoel dat ik op precies dezelfde manier mijn act heb gepresenteerd, maar toch is het die ene keer anders. Voor mij anders, misschien verneemt je publiek hier wel niets van.
Of heeft het er mee te maken dat je als artiest onthoudt wat je mooiste reacties waren tijdens een show? En dat je dan bij ieder optreden gaat vergelijken of de reacties ook daaraan voldoen.
Maar hoe kan het nu dat je een goede act hebt en een goed parlando die de ene keer een negen scoort en de andere keer een zeven. Dit houdt mij bezig als artiest omdat ik telkens op zoek ben naar die negen. Ik spreek hier vaak over met collega`s die dit ook ervaren. Minze Dijksma spreekt over een connectie tussen de goochelaar en zijn publiek. Er moet een klik ontstaan om een bepaalde synergie te krijgen met je publiek. Ik ben het hier mee eens. Er moet eerst een connectie worden gemaakt met je publiek. Dit zit niet in je trucs, maar meer in je parlando, de manier waarop jij opkomt, jezelf introduceert en vervolgens verder gaat, de manier hoe je wordt aangekondigd. Al deze dingen hebben hiermee te maken en vormen een beeld van jou als persoon. Dit is niet zo makkelijk als het lijkt omdat elk publiek anders is en dus ook een andere benadering nodig heeft. Het is iets ongrijpbaars wat er voor zorgt dat het een negen wordt. Je kunt niet altijd van te voren inschatten hoe een optreden verloopt.
Een maand geleden werd ik geboekt door een partij voor een comedy stand-up optreden voor 20 minuten. Goochelen en comedy gecombineerd met elkaar. Dit liep via een impresariaat en ik wist niet precies waar ik terecht zou komen. Ik belandde op de Universiteit van Twente voor een studentenvereniging. 35 personen waarvan twee vrouwen en de rest allemaal mannen. Er werd al veel bier gedronken aan de bar. Ik kwam binnen en dacht: “Dit kon nog wel eens heel moeilijk worden.” Met de opdrachtgever heb ik afgesproken dat de bar tijdens het optreden dicht zou zijn. De stoelen werden in carré-setting om het speelvlak gezet. Met een vooringenomen mening dat het wel eens niet zo goed kan uitpakken begin ik met mijn act. Er ontstaat iets, iets wat niet te beschrijven is. Alles valt op zijn plek en ik speel die avond 35 minuten . Er werd heel hard gelachen. Waar dit nu aan lag kan ik niet exact benoemen. Misschien is dit wel de ware magie waar ons vak om draait.
Mitch Durbank
Voor meer columns van Mitch klik hier......
